Hayat öyle zor sınavlardan geçirdi ki bizi, hiçbir şeyin hiç kimsenin kıymetini bilemedik. Sevdiklerimizden ayrıldık. 
Uykularımızdan bile ayrıldık.
 Başımızı yastığa koyar koymaz uyuduğumuz uykularımızdan bile. 
Öyle eskisi gibi rahat uyuyamaz olduk.
 Hiçbir şeyin kıymetini bilemedik. 
Ne sağlığımızın, ne gençliğimizin, ne ana babanın, ne eşin dostun kıymetini bilemedik.
 Anne babamızla, kardeşlerimizle geçirdiğimiz huzuru onca anıyı bir daha bulamayacağımız, tadının damağımızda kaldığı o günleri bundan bir sene önce hiç aklımıza gelir miydi küçücük bir mikrobun koskoca bir dünyayı esir alacağı.
 Kucaklayıpta öpemeyeceğimiz,birbirimize bu kadar yakınken bile ayrı kalabileceğimiz,aramıza mesafe koyabileceğimiz, kapalı kapılar ardında kalabileceğimiz gelir miydi aklımıza? 
Özlemler çok, gönüller yorgun elbet bir gün bu da bitecek.
 Uzak kalıp gidemediğimiz, sarılamadığımız eş dost kim varsa bir gün buluşacağız. 
Bu günler de bitecek inşallah. 
Bir gün uyandığımızda her şey yeni, değişmiş ve parlak, güzel bir güneşle doğacak. Sokaklar korkusuzca oynayan çocuk sesleriyle dolacak.
 Yaşlılar sokaklarda, parklarda oturacak yine. 
Çay koydum gel diyen komşular olacak. 
Elbet geçecek bu günler de. Çok acılar gördük pandemi sürecinde, çok hasretler çektik. 
Ailelerimize, sevdiklerimize sarılamadık. 
Hastalar ziyaretsiz, cenazeler kimsesiz, selasız kaldı. 
Kimleri kaybettik, ne kadar azaldık. 
Habersiz kaldık. 
Evlerimiz boş kaldı, kapı komşumuzu bile alamadım evimize. 
Çok ağır bir sınavdan geçiyoruz. 
O yüzden iş işten geçmeden kıymet bilin, kıymet verin. 
Hayat çok kısa. 
Atın egolarınızı, kimseye yüksekten bakmayın. 
Hiçbir şeyin, hiçbir zamanın telafisi yok bu hayatta. 
Tüm kalbinizle sevin, bağıra bağıra gülün. 
Etrafınıza, ailenize neşe katan hiçbir şeye mani olmayın.