Açın gözlerinizi, açın duygularınızı, beyninizi, kulaklarınızı, açın!

Kapatmayın en önemlisi vicdanınızı...

Kapatmayın umut kapılarınızı.

 Elbet geçecek bu günler.

Yine gelecek özgürce dolaştığımız günler.

Yine gelecek birbirimize sarıldığımız kahkahalı günlerimiz.

Biraz sabır, biraz saygı.

Takın şu maskelerinizi.

Mecbur kalmadıkça çıkmayın.

Her gün yeni bir ölüm haberi gelirken hastane köşelerinde insanlar ölüm kalım mücadelesi verirken bir başka yerde ki insancıklar takmışlar dünyayı umurlarında bile değil.

Partiler, kız istemeler, geziler, AVM’ler günlerini gün etmek için kendilerinden başkalarını düşünmeyenler her şeyi takıp takıştıranlar bir maskenizi takamıyorsunuz.

Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak.

 Sizler böyle sorumsuz, umursamaz davrandığınız sürece hiçbir şey eskisi gibi değil artık.

 Hastalar yalnız, ölümler yalnız, düğünler eskisi gib değil.

Hepimizi esir aldı bir sis bulutu çöktü üzerimize.

Aldığımız, soluduğumuz hava bile bir başka sanki.

Ama bizlerin aldığı o nefesi insanlar artık makinelere bağlanmadan alamıyorlar bile.

O yüzden iyi düşünün ve hala nefes alabiliyorken, takın şu maskeleri koyun mesafenizi.

Ancak böyle kurtarabilirsiniz sevdiklerinizi.

Umut edin, umut verin.

Elbet geçecek bu kötü günlerde.

 Varsın dünyanın her yerinde kötülük acı yağsın...

Siz yine de umut edin.

Ayakta tutun sevdiklerinizi ve hala nefes alabiliyorken sevdikleriniz için aileniz için güzel şeyler yapın. Peki, ne mi yapalım?

 Maske, mesafe, temizlik gibi.

Hepsi bu...