Modern çağa ayak uydurayım, çağın gereklerini yapayım, modern bir insan olayım derken; sanırım yüzyıllardır süregelen bir çok gelenek ve göreneklerimizi kaybettik. Hatırlar mısınız? ”Bizimkiler” diye bir dizi vardı. Bu dizide “Cemil” isimli bir karakter sürekli camda komşularını izler ve “Sevim bak .... Beyler bir yerlere gidiyor” derdi. Bu karakter komşu olmayı biraz kabartsa da, en azından bize komşu denen kavramı hatırlatırdı...

Biz eskiden “Ev alma, komşu al” diye atasözleri olan bir millet iken; şimdilerde evim şu AVM’ye yakın olsun, güzel olsun, merkezi olsun demeye başladık. Modern çağ bizi hiç kimseye muhtaç olmama dürtüsüne doğru iterken, farkında olmadan geçmişimizden ve komşularımızdan uzaklaştık. Düşünüyorum da; annelerimiz kek yaparken “Yumurta bitmiş komşudan al.” derken bir yumurtayı alamayacağından mıydı? Yoksa bunu bahane edip tabiri caizse, iki lafın belini kırmak mıydı, niyeti? Bu işte bir yanlışlık var. Sanırım biz yanlış anladık medeniyeti...

“Eskiden apartman kapısından içeri girdiğinde,

Bazen mis gibi poğaça kokar veya bazen kek,

Bilirdin ki komşun yapmış,

Az, çok ne kadar olsa sana da ikram edecek.”

Veya bir derdin var. Hemen bir kahve veya çay ile birlikte komşuna anlatırdın. Biraz o, biraz sen derken ne dert kalırdı ne gam, ne de keder. Şimdilerde her şey hazır kekler, poğaçalar, börekler. Oraya buraya yetişeceğim derken; hepsi gitmiş “merhabalar, günaydınlar nasılsınlar” ve “tüm iyi dilekler”. Bu adına her ne derseniz deyin, “modern çağ” veya “medeniyet” bence insana eziyet. Bence teknoloji veya modern çağda ilerlemek adına atılan her adım insana bir şeyler katmalı! Onu bir adım ileri götürmeli! Ona iyi gelmeli. Yoksa ki; insanlığımdan çok şey alıp götürdükten sonra neyleyim ben medeniyeti?...

Çelik kapılar balyozlarla kırılıp hırsızlar evleri soyuyor. Kimse kimseyi merak etmiyor. Çünkü; kimse kimsenin kimsesi değil. Komşusunu tanımıyor ki. Bilmiyor! Apartmanlardan cenazeler yalnız kalkıyor. Ölen kim bilinmiyor. Hoca nasıl bilirdiniz diyor. Bir avuç insan cevap veriyor. Düğünler oluyor mahallede, kimsenin haberi yok.  Davul sesine, “Bu ses ne oluyor?” diye çıkıyor. Ah bize! Vah bize! Neler oluyor?...

Birbirine selam vermekten hatır sormakdan yoksun insanlar olduk. Tabii bazı istisnalar var. Hala komşusu ile gönül birliği eden, çayını kahvesini birlikte içen, üzüntüsüyle üzülen, sevinciyle gülen,... Belkide ne kadar şanslı olduğunu tahmin bile edemeyen, bazı insanlar var. Ne diyelim, böyle şanslı insanların sayıları artsın. Allah herkesi “Nasılsın?” diyen, hatır soran,merak eden, düşünen komşular sahibi yapsın. Kapınızın sık sık can komşular tarafından tıklatılması dileğiyle,...

 Sevgi ve saygılarımla;

Instagram/tcneslihanyuksel

Facebook/İçsel Algılar

Blog/icselalgilar.blogspot.com