Kaç gündür hastanelerdeyiz. Acil hastaları görüyorum sürekli. Ayağına çivi batan, ateşi çıkan, midesi bulanan, kaza geçiren, düşen, bayılan, tansiyon sorunları olan, (babam gibi) nabzı düşmeyen, akla gelen, gelmeyen her türlü hasta var. Hasta yakınları tedirgin, şaşkın. Çalışanlar yoğunluktan yorgun, bezgin. Herkes meramını anlatmak derdinde, niyetinde. Bazıları anlatılanları anlamayacak kadar yaşlı...

Sürekli gelen, giden hastalar var. Herkes en acil kendisinin olduğunu düşünüyor. Doktorlar, hemşireler, hasta bakıcılar, tüm çalışanlar saatini doldurup eve gitmek derdinde sanki. Yatakların biri dolup biri boşalıyor. Hastanede çalışanlara hak vermemek imkânsız. Bizim sadece hasta olduğumuzda zor katlandığımız bu manzara, onlara çok tanıdık. Her gün kaç çeşit insan... Her biri derdini anlatıp şifa bulmak istiyor. Ama o kadar çok hasta var ki; doktorlar da, tüm çalışanlar da çaresiz kalıyor. Hasta kuyruğu biraz azaldığında sanki birileri fark edip koşup gelerek kuyruğa yeni hastalar ekliyor. Çalışanların önlerinde sürekli tazelenen insan öbekleri, yığınlar oluşturuyor. Ne garip; doğada maviye, yeşile her renge bakmak insana zevk ve huzur verirken insan kalabalığı görmek insanı yoruyor. Hele de her baktığı yerde hasta ve şikâyet eden elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi sürekli mızmızlanan insanlar görmek, insanın içini sıkıyor. Bir doktora günde bilmem kaç hastanın baktığı bu sistemde ne hastaları, ne hasta yakınlarını, ne de hastanede çalışanları memnun etmek çok zor görünüyor.

Her hastaneye gittiğimde böyle şeyler düşünüyorum. Bu yüzden insan için ve özellikle insan sağlığı için canla başla çalışan tüm sağlık sektöründekilere teşekkürü bir borç biliyorum. İşini hakkı ile yapan herkese sonsuz saygı besliyorum.

En kısa zamanda çalışma şartlarının ve saatlerinin daha iyi olacağı bir Türkiye istiyorum ve düşlüyorum. En azından hepimizin kendimizi karşımızdakinin yerine koyup empati yapmasını istiyorum. Yaşlılara, hamilelere, çocuklara, durumu daha acil olanlara öncelik verilmesini talep ediyorum. Belki bu şekilde uzayan sıra kuyrukları da bir parça rahatlamış olur. Hastanın da, çalışanın da hastaneden memnun ayrıldığı hastaneler hayal ediyorum. Zor mu? Hiçte zor değil sadece kendimizi karşımızdakinin yerine koyarak daha hoşgörülü olmak gerekiyor. Ve herkesin bu konuda üstüne düşeni yapması lazım. Birde sanırım her iş için olduğu gibi, bu işte de; işini gerçekten seven, isteyen insanlar çalışsa daha iyi olurdu diye düşünüyorum.

Hayattaki en önemli sermayenin sağlık olduğu konusunda herkesin hemfikir olduğunu sanıyorum. Vaktinde herkes sağlığının kıymetini bilsin. Sağlıklı beslensin, spor yapsın,...  En önemlisi de; incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler için canını sıkmasın. Herkese sağlıklı, huzurlu, mutlu bir ömür diliyorum.

Sevgi ve saygılarımla;

Instagram/tcneslihanyuksel

Facebook/İçsel Algılar