Zonguldak basını ile defalarca yazılar yazdım.

Gazeteciliğin geldiği durumu anlatmaya çalıştım, eski gazetecilik ile yeni gazetecilik arasındaki çok fark olduğunu söylemeye çalıştım.

Eskiden gazetecilik mesleğini yapanlar ile günümüzde bu mesleği yapmaya çalışanlar arasında dünyalar kadar fark olduğun ifade etmeye çalıştım.

Eskiden gazetecilik mesleğini herkes yapamazdı.

Ya “okullu” olacaklar, ya da “alaylı” olacaklardı.

Okullular, Gazetecilik Yüksek Okulu, Üniversitenin Gazetecilik bölümünü okumaları gerekiyordu, alaylı ise bu mesleğin mutfağından gelmiş, mürekkep kokusunu almış olmaları gerekiyordu.

Sosyal medyanın yaygınlaşması ile Türkiye’de olduğu gibi Zonguldak’ta da medya fazlalığı görülmeye başlamış, gazeteciliği “amaç” değil, “araç” ve “haksız kazanç sağlama, çalışmadan para kazanma” olarak yapanların sayıları giderek artamaya başlamıştı.

Bugün Zonguldak il genelinde gazetecilik yapanların birçoğu “Gazeteciliğin etik kurallarını, gazeteciliğin evrensel sorumluluğunu” bilmedikleri gibi “5N 1K”nın da ne anlama geldiğini bilmeyen çok kişi var.

Gazete ve gazeteci sayılarının hızla artması, sosyal medyanın da rahatça kullanılır olması bugün geldiğimiz noktada siyasiler ile kurum ve kuruluşlar tarafından sıkıntı yaratmaya başladı.

“Herkesin gazeteci olduğu günümüzde” “okullu veya alaylı” gazetecileri değil, “gazeteciliği araç ve çıkar sağlamak” olarak kullananların tercih edilmesi, gerçek gazetecilerin de bu durumdan rahatsız olmalarına rağmen, “iş bulamayıp da, bir şekilde gazeteciliğe başlayan” bu tiplerin tercih edilmesi sorunun büyümesine neden olsa da, hiçbir yaptırımı da yok aslında.

Resmi ilan alan günlük gazeteler 6 sigortalı eleman çalıştırma zorunluluğunun yanı sıra İşkur’dan aldıkları 2-3 kişinin de gazeteci olarak piyasada haber kovalaması, ayrıca vergi kaydı bile olmadan, sigortalı muhabir çalıştırmadan, dini bayram ve seçim dönemlerinde çıkan veya birileri tarafından finansal destek sağlanarak çıkartılan haftalık veya “para bulduğunda çıkan” gazetelere maalesef siyasetin prim ve destek verdiğini de biliyoruz.

Gazeteciliği; “işini koruma, işini büyütme, daha fazla ihale alıp daha fazla para kazanma” olarak kullananlar.

Gazeteciliği; “tehdit, şantaj aracı” olarak kullananlar.

Gazeteciliği; “siyasi ikballerini koruma, siyaseti kullanma” aracı olarak da kullananlar yok mu, elbette var. Bu durum herkes tarafından da biliniyor ama kimse de ses çıkarmak istemiyor.

Herkes “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” mantığı ile hareket edip, ya koltuğunu koruyor, ya da siyasi geleceklerini.

İnternet medyasının hızla yayıldığı günümüzde, sosyal medyanın da rahatça kullanılması ile Türkiye genelinde olduğu gibi Zonguldak’ta da sayıları hızla artan gazete ve gazeteci sayıları rahatsızlık verecek boyuta ulaştığını, bu durumun gerçek gazetecileri de rahatsız etse de kimse ses çıkarmazken,  kendi ayaklarına bastıklarında rahatsız oluyorlar.

Bugün Zonguldak’ta art niyetli gazeteciler yok mu elbette var.

Peki onlardan kimler rahatsız, onları kimler besliyor.

O tür gazetecilere yol verenler, onlara parasal destek sağlayanlar, mevki ve makamlarını koruma, kollamak için öylesi gazetecilere destek verenler bugün onlardan rahatsız olduklarını açıkça söyleyebiliyorlar.

Gerçek gazetecileri görmezden gelip, o gerçek gazetecilerin yaptığı haber ve yorumları bile okumak istemeyenler, “belden aşağı, dedikodu” türü haber ve yorumlarda bulunan yazılı ve internet üzerinden yayın yapılan haberleri okuyor ve o haber ve yorumları okuduklarını da biliyoruz.

Bugün şikayet edilen kendini gazeteci sanan kişilere yol veren de, parasal destek veren de onlar değil mi.

O tür gazetecileri kullanan, kendi ikbal ve koltuklarını korumak için onlara rakipleri hakkında yazılar yazdıran yine onlar değil mi.

O zaman neden şikayet ediyorsunuz!

O tür gazetecileri şımartan da, parasal destek verenler de onlar değil mi!

Kimi kime şikayet ediyorsunuz o zaman.

Bu memlekette gerçekten “dürüst, samimi, yaşadığı kentin gelişmesini, kalkınmasını isteyen” insanlar şikayet ediyor mu, hayır.

Neden; çünkü onlar işini yapıyor.

Siyaset ve ticaret yaparken,  “kaçak-köçek” işler içinde olmuyorlar.