Gazetecilik mesleği dünyanın “en onurlu, en samimi ve en güvenilir” bir meslek dalıydı bir zamanlar.

Gazetecilik, “Yasama, Yürütme ve Yargı”dan sonra 4. Kuvvet olarak bilinirdi. 

Teknoloji ağının genişlemesi, internet medyasının hızla yayılması ile yazılı basın yerini maalesef internet gazeteciliğine bırakmış bu da “gazetecilik mesleğine olan güven sorununu” ortaya çıkarmıştır.

Maalesef sosyal medyanın yaygınlaşması, sanal alemin bu kadar hor kullanılması ile gazetecilik mesleği ve bu mesleği hakkı ile yerine getirenlere karşı da “güvensizlik” oluşmaya başladı.

Eskiden okullu ve alaylı gazetecilik vardı.

Okullu gazeteci; Gazetecilik Yüksek Okulu mezunu olan ve diplomasını aldıktan sonra da bu mesleği onuru ile yapan, “kendini değil, kentini düşünen”, “gazeteciliği meslek olarak gören”lerin oluşturduğu bir meslek erbapları.

Alaylı gazeteci ise; Gazetecilik okulunu okumamış ancak, gazetelerin matbaalarından yetişmiş, gazete basımı için kullanılan mürekkebin kokusunu ciğerinde hissetmiş, gazetelerin matbaalarından yetişmiş, kendini yetiştirmiş, mesleğin her aşamasında kafa yormuş ve gazetecilik mesleğinin ağır işçiliğinden gelmiş olanlar.

Bugün Türkiye’de Gazetecilik Yüksek Okulu mezunu olup da iş bulamayan, farklı iş kollarında çalışan yüzlerce “okullu gazeteci” varken,  bugün yine maalesef ki, yerel gazetelerde okullu veya alaylı gazeteciler dışında “ya para almadan, ya da işkurun 3 veya 6 aylık dönemler çalıştırdığı” insanlar gazetelerde çalıştırılmaya başlanınca, gazetecilik mesleğinin temelinden gelen, okulunu okuyanlar mesleklerini yapamaz oldular.

Bugün Zonguldak’ta onlarca gazete ve gazeteci olduğunu biliyoruz.

Bunların ben biliyorum ki, yüzde 80’i “5’N 1K”nın bile ne demek olduğunu bilmiyorlar.

Haber yazım tekniğini de bilmezler.

Bugün Zonguldak’ta gazetecilik yapanların 4’de 3’ü ne gazete okuyor, ne de kendini geliştirmek için haber yazımı ve köşe yazarlarını bile okumuyorlar.

Onlar “kopyala yapıştır” gazetecilik yapıyorlar.

Facebook, İnstagram, Twitter gibi sosyal paylaşım ağı da genişleyince, maalesef gazetecilik mesleği aynı büyük marketlerin her mahalleye açıldığı gibi mahalle bakkalı gibi gazetecilik de yok olma ile yüz yüze kaldı günümüzde.

Bugün Türkiye genelindeki yaygın veya yerel basının içinde bulunduğu ekonomik sorun belli.

Yerel gazeteciliğe Zonguldak açısından bakacak olursak;

Bugün Zonguldak il genelinde yüze yakın gazete olduğu tahmin ediliyor.

Zonguldak il genelinde 5 günlük, 8-10 civarında da haftalık gazete olduğunu biliyoruz. Bayramlarda, seçim dönemlerinde veya para bulduklarında çıkan gazeteler de var elbet.

Bugün Zonguldak’ta gerçekten gazeteciliği layıkı ile yapanlar, mesleğin onurlu bir meslek olduğunu bilerek, “Basın meslek ilkelerine bağlı” olarak gazeteciliği yapıyorlar.

Gazeteciliğe sonradan bir şekilde bulaşmış, ama gerçekten de bu işi “meslek” olarak değil, “para kazanmak” için yapanların da olduğu bir kentte, gazetecilik mesleği yok olma veya randıman düşüklüğü yaşanıyor.

Sözü fazla uzatmadan;

Dün  “21 Ekim Dünya Gazeteciler Günü”ymüş.

Bazı kurum ve siyasetçiler sosyal medya paylaşımları ile bu günü kutlamışlar.

“24 Temmuz Basından Sansürün Kaldırılışı” ve “10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü”nü biliyoruz, “21 Ekim Dünya Gazeteciler Günü” de ilk özel gazete olan Tercüman-ı Ahval gazetesinin 21 Ekim 1860 tarihinde yayına başlamasına dayandırılarak bugün de kutlanıyor muş.

Bugün gazetecilik mesleğinin içinde bulunduğu ekonomik ve çeşitli sorunlar çözülmeden, böylesine günleri kutlamak, “Bayram gelmiş neyime, kan damlar yüreğime” şarkısını söylemek gibi.

Bugün yaygın gazetelerin dışında yerel basının içinde bulunduğu ekonomik sorunlar malum.

Hiçbir kamu kurumu bu yerel gazetelere abone olup destek vermezler.

Belediyeler abone olup destek vermezler.

Günlük yani resmi ilan alan gazeteler aldıkları ilanlar yetersiz, ilanlardan gelen paralarla muhabirlerin maaşlarını bile ödeyemez, kağıt, mürekkep, elektrik gibi gereksinimlerini karşılayamadıkları gibi devlete olan vergi ve sigorta primlerini bile ödeyemiyorlar.

Yani sözün kısacası;

Resmi ilan alan günlük gazetelere gelen ilanlar gideri bile karşılayamıyor.

Böylesine açmazların, çıkmazların olduğu günümüzde ne bayram kutlanabilir, ne de gün.

Siyasi iktidardan beklenen;

Yerel gazetelere biraz daha ekonomik destek sağlamalı.

En azından bazı kurumlar, bankalar gibi sektörler yerel basına ekonomik destek amacı ile ilan-reklam veya abone desteği sağlayarak, yerel basını desteklemeliler.

Sosyal medyadan “gün kutlamak”la olmaz.

Bu soruna kalıcı bir çözüm bulunmalı.