Bu konuda geniş çaplı bir araştırma yapılmış mıdır bilemem ama sürekli sokakta ve halkın arasında gezen biri olarak gördüğümüz, duyduğumuz ve bize sorulan sorulara bakıldığında, vatandaşın “okuma alışkanlığını yitirdiğini” çok rahatlıkla gözlemleyebiliriz.

Facebook, Twıtter, Instagram veya internet üzerinden yayın yapan sosyal paylaşım siteleri yaygınlaşmadan önce “gazetelerin okunurluğu” üzerine yapılan araştırmalar gayet güzeldi.

Sosyal medya yaygınlaşmadan önce gazete ve internet sitelerinin okunurluk oranı oldukça yüksek olduğunu biliyoruz.

Fakat bu sanal alem dediğimiz, sosyal medya yaygınlaştıkça gazete ve internet haberciliği de dibe vurmaya başladı.

Bugün 7’den 70’e herkesin elinde akıllı cep telefonu olduğu günümüzde, sosyal medya kullanıcılarının en fazla girdiği siteler yine sanal alem olarak bilinen Facebook, Twıtter, Instagram olarak biliniyor.

Günümüzde; yerel ve yaygın (trajı çok yüksek) gazetelerin veya bağımsız internet haber sitelerinin okunurluk verilerine bakıldığında, en çok hangi tür haberlerin daha fazla okunduğu-tıklandığını bu sitelerdeki haberlerin altındaki numaratörden de anlayabiliriz.

Halkı en yakından ilgilendiren ekonomik ve yaşam haberlerindeki tıklanma oranları ile “yolsuzluk, cinayet, hırsızlık, dedikodu ve magazin” haberlerinin okunurluk oranı ile tarihsel bilgiler, halkı yakından ilgilendiren sosyal içerikli haberleri arasında büyük bir fark olduğunu da görebiliriz.

Türkiye’nin internetle yeni yeni tanıştığı, sosyal medyanın da çok fazla yaygınlaşmadığı dönemlerde, yerel ve yaygın gazetelere bağlı internet siteleri “gerçek habercilik” anlayışı ile sadece haber içerikli yayınlarla halkı bilgilendirirken, bugün geldiğimiz noktada sosyal medya kullanıcı sayılarının da hızla artması bu internet sitelerinin birçoğunun “gerçek habercilik” yerine, daha çok “magazinsel ve dedikodu” tarzı haberlerle okur sayılarını artırmaya çalıştıkları bir dönem yaşıyoruz.

Yerel anlamda bakıldığında ise;

Zonguldak il genelinde onlarca gazete ve internet siteleri var ve bunların yüzde 90’dan fazlasının okur sayısının çok düşük veya “çok okundun-tıklandın” diyerek reklam, para alanlar var ve bazılarının da bu sitelerin içindeki “numaratörle oynama” kurnazlığı ile piyasa yapma çabası içinde olduğunu da biliyoruz.

Bazıları da “çok okunsun” diye, “asparagas haber, bel altı fıkralar, yalan-dedikodu, aile kavramı gözetilmeden yapılan habercilikle tıklanma oranlarını yükseltip, piyasa yapma” anlayışı içinde olduklarını da biliyoruz.

Günümüzde, “doğru, ciddi, yaşadığı kentin ekonomik, sosyal ve her anlamda gelişmesine katkı vermek isteyen” gazete ve internet sitelerinin okunurluk oranları ile “ciddiyetten uzak, dedikodu tarzı” habercilik yapanlar arasında da “çok fazla tıklanma farkı” olması elbette düşünülmesi ve üzerinde uzunca çalışılması gereken bir konu.

Sadece internet gazeteciliği ile sınırlı değil aslında.

Televizyonlarda bile böylesi izlenme sıkıntısı yaşandığını duyuyoruz.

Ciddi haber sunan televizyonlar ile “magazinsel veya dedikodu tarzı” haber sunanlar arasında da böylesine “izlenme sorunları” yaşanıyor.

Televizyonlardaki haber, açık oturumların izlenme oranları ile magazin haberlerinin izlenme oranları da çok farklı.

Ayrıca;

Yine televizyonlardaki dizi filmlerde bile böylesi sorunlar yaşandığını biliyoruz.

Peki, ne yapılması gerekir.

Bu konu ile ilgili ciddi bir araştırma yapılmalı, yeni nesil gençlerin bu tür olumsuz haber, yorum ve magazinsel yayınlardan kurtarılması adına bu konuda ciddi düzenlemeler yapılması gerekir diye düşünüyorum.

Dip not:

Yıllarca bu köşeden ciddi konular üzerine yazılar yazan biri olarak, benim yazdıklarımı kaç kişi okuyor, “dedikodu, bel altı, asparagas” haber ve yorum yapan gazetecilerin haberlerini kaç kişi “okuyup, tıklayacak”.

 Fazla söze gerek bile yok!

Bu konu uzun bir araştırma konusu.

Bu konunun sosyolojik ve psikolojik yönleri de elbette var.