Hemen hemen hepimizin hayatını etkileyen korkuları vardır. 
Kendimizi bu korkularımız yüzünden baskılarız. 
Kimimiz bu korkuları kendimize güvenle kolayca yenerken, kimimiz korkularımız içinde boğulur kalırız. 
Toplumunda etkisiyle kendimizi korkularımıza karşı şekillendiremeyiz.
 Böylece yaşamamız gereken hayatı yaşayamaz hale geliriz.
Özgüvenimiz sarsıldıkça mutsuzluk ve başarısızlık yakamızı bırakmaz. 
Çabuk yenilgiye uğrar ve vazgeçişlerimizi ön plana çıkarırız. 
Geleceği düşünüp korkmaktan, geçmişi düşünüp vah vah demekten ana odaklanamayıp önümüzdeki fırsatlarımızı kaçırırız. 
Kendimizi saplanmış olarak hisseder bir çok şey düşünür ama karar alamayız. 
Hatta hatta özgürlüğümüzü bile kısıtlar hale geliriz.
 Ani tepkiler verebilir pozitif duygu durumundan sıyrılıp, negatif duygu durumuna yenik düşeriz. 
Al aşağı, ver yukarı demekten yorulur hale geliriz. 
Bizi biz olmaktan çıkaran reddedilme, yalnızlık, kaybetme, alay, ölüm, aldatılma, ikilemde kalma ve görünmeyenden korkama gibi duygularla savaşırız. 
Yada kaçarız.
 Kaçtıkça kovalanırız. 

*Hayatımızın gerçeklerinden biri doğmaksa, diğeri de ölmek. Ölüm korkusuyla yaşarken bu gündeki dostluklarımızı, yaşantılarımızı unutur karamsar bir hal alırız. Oysa hakikat önümüzdedir. Elbet öleceğiz. Dünyaya çivi çakan hiç olmadı. O halde önemli olan yaşarken iyi bir kişilik sergilemenin yanında insanlara saygı duymayı elden bırakmamalıyız. Kısacası ölüm öncesini güzel yaşayarak ardımızda kalanlara anı bırakmak ve bizleri hatırladıklarında gülümsetebilmek.

*Bazen bilgi eksikliği, bazen vücudumuzun şekli bir çok örnek sıralayabiliriz. Alay edilmekten, küçük düşürülmekten korkarız. Oysa başarabileceğimiz bir çok şey varken, belki de başkalarının aklına gelmeyecek müthiş fikirlere sahipken yada daha da abartıyorum tarihi değiştirecek kararlara imza atmak varken biz küçük düşme korkusuyla fikirlerimiz topluma yansıtamayız. Çünkü o fikirler sıra dışıdır, kimse düşünmemiştir. Bizi biz yapan ve farkındalığımızı ortaya koyan işte o fikirlerdir. 

*Kaybetmek… Ne şekilde olursa olsun yaşamın kanunlarından sayılır. Hemen teslim olmak var mı?
Mücadele etmeden nereye kaçıyorsunuz? Kaybedersek te mücadele verip kaybedelim. Kaybetmekten korkmayalım. Biz kazandığımızda da bir kaybeden olacaktır.

*Ya yalnızlık. Yok ben tek başıma yaparım. Yalnız kalabilirim v.s. Geçin bunları.. Kimse farklı bir hastalığı yoksa yalnızlığı sevmez. Hatta dimdik ayaktayım dostlarım hayatımda giderse gitsin diyerek, bir gün hiç sevmediği insanlara kendini maruz bırakır. 

*Ah şu aldatılma. Kim bunu sever ki? Kocan, karın, sevgilin, dostun, kardeşin, evladın fark eder mi? Adı aldatılma. Nedir bizi hüsrana uğratan güven. İnsan hatalarıyla yaratılmıştır. İnsan herkese yüreğini savunmasız bırakacak kadar açmamalı. Bu durum yarın sizi zor durumda bırakır. Koşulsuz güven doğru değildir, burada bizde bir hata olduğunu gösterir. Hayatı kendinize herkesten şüphe duyacak kadar zehir, herkese güvenecek kadar safça geçirmeyin. 
Kısacası hayallerimizi, yaşamımızı korkularımıza gömeriz. Korkularımızla uyanıp, korkularımızla uyuya kalırız. 
Korkumuzu hissederek üstüne gidelim. Zamanla göreceksiniz ki onlar sizden büyük değil. Onları büyütebilende yok edebilende bizleriz.